Mens en lijden – Afscheid van pasgeboren leven
In het filmpje vertelt Ine, die als pastor werkt in het UZ
Gasthuisberg in Leuven, over haar job. Ze staat ouders bij die afscheid moeten
nemen van hun kind. Er is ook een getuigenis van ouders die een kind verloren
zijn, en waarbij Ine hen geholpen heeft zowel administratief als mentaal.
Ine zorgt ervoor dat de ouders het afscheid nemen van hun
kind kunnen plaatsen. Ze helpt hen met het verwerken door een gesprek, een
ritueel (doopsel, uitvaart),… Deze rituelen kunnen katholiek maar ook zeer ruim
zijn. Ine past zich aan aan het geloof van de ouders.
Het kind was ongeneselijk zien. De ouders wilden dit kind toch
nog laten dopen om zo een verbondenheid te creëren. Niet enkel een
verbondenheid met God, maar ook met het oudere zusje dat al gedoopt was. Met
het doopsel wilden ze ook aantonen dat hun zieke zoon evenveel betekend als hun
gezonde dochter. Ine zorgde voor de doop.
Een dag later is het kindje overleden, ook hier zorgde Ine
voor een mooi afscheid. De ouders zeggen ook dat Ine hen heel goed geholpen
heeft en dat ze er toch nog sterker uit gekomen zijn. De ouders hebben om door
dit moment, ook het gevoel gehad dat ze energie gekregen hebben, van waar je
het niet echt verwacht. Ik denk dat ze hiermee God bedoelen.
Ine voelt dat God aanwezig is in het ziekenhuis. God is
aanwezig in de mens. Ze merkt dat mensen heel veel voor elkaar doen, dat de
mens goed is voor elkaar. Maar voor Ine is God ergens ander aanwezig, Hij helpt
haar bij deze job. God is voor haar concreet geworden. Wanneer ze naar ouders
moet die een kind verloren zijn, bid ze tot God en voelt ze dat God haar bij
staat. Zo kan ze die mensen goed helpen bij hun proces.
Het is belangrijk wanneer je mensen helpt bij hun lijden, dat je aanvoelt wat de mensen willen, voelen en denken. Je moet respecteren wat de mensen voelen en willen. Als ze willen dat hun kind op een symbolische manier toch nog gedoopt moet worden, moet je daar in meewerken. Ik denk dat je je ook goed moet kunnen inleven in de gevoelens van die personen, maar je mag zelf niet je gevoelens tonen. Je moet een goede steun kunnen zijn voor deze mensen. Wanneer je zelf begint te wenen, zullen die mensen daar niet veel aan hebben. Het is de bedoeling dat je open staat voor hen, dat je luistert naar hen en dat je meeleeft met hen. Ik vind het ook belangrijk dat je normaal doet tegen mensen die iemand verloren hebben. Je mag die personen wel steunen, maar je moet die persoon er nu ook niet elk moment van de dag naar vragen.
De ouders van het overleden kind geloven ook nog in God. Ze vinden niet dat God hen gestraft heeft of dat God dit zo gewild had. Ze geloven ook dat er een God aanwezig is. Ze zeggen dit niet letterlijk, maar ik leid dit af uit de rituelen die ze toegepast hebben (het doopsel, de uitvaart). Ze kunnen ook redelijk goed om gaan met het verlies van hun kind. Ze blijven niet bij de pakken zitten, maar zorgen er voor dat het kind toch nog gedoopt wordt en een mooie uitvaart krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten